Prädig övver Jes 52,7 - Predigt im adventlichen Kölschgottesdienst

 

  

Staats un fing sin däm Freudebotte sing Fööss, 

wann hä övver dr Birg eranjeschrömp kütt

un jet Jots ze verzälle hät, Fridde un Rettung aankündig 
und för dr Zijonsstadt säht: Dinge Jott es dr Künning!

Uns Adventszick es för dies Johr bald öm, noh zwei Dääch, dann kütt de Chreßdaachszick. Övvermorje es ald dr Hellije Ovend, un wie ich mich dat esu selvs sage hüür, künnt ich ald widder der Zidder kreje: Es dat widder esu wick, wat mööt ich nit all noh flöck kaufe, Jeschenke enpacke, en mingem Fall och noh e paar Prädije schrivve, all dä Krom, dä noh ze besorje of ze don es. Und wann ich esu op die Adsventszick zeröcklor, muss ich sage: Minge Fööss sin nit esu staats und fing övver dr Trottewar jedanz wie die vun däm Freudebotte, dä övver dr Birg kütt un jet Johds ze verzälle hät. Minge Fööss han mr off wieh jedon, sin övver dr Stroß jefääch, jerannt, jestolpert, övver aandre Lücks Fööss drövverjelaufe ov janz iggelig und hibbelig op dr Stell jetrodde, wann ich ens waade mooht.  Wann ich janz ihrlich bin: E Freudebotte ben ich miets nit jewesse en dr letzte Wööch, ich han off nix Johts ze verzälle jehadt. Meeschtens han de Lück vun mir aanderes ze hüüre kreje: Nää, war wor dat widder e Gedrängels en dr Stadt, die janze träntelbotzije Poppeköpp op dr Stroß. Un nää, wat han ich ald widder Buchping vun dr janze Plätzcher, die ich do widder bei dr Jroß müffele moot und vun däm janze klävverije Jlöhwing op all denne Adsventsfiere… Dobei hatt ich mr janz fass vüürjenomme: Dies Johr weedt et all janz anders, dies Johr jangk ich dr Advent janz höösch aan, ben besinnlich und jedöldig… un wat soll ich üch sage? Et hät nit jeklapp.

Dat es in eetster Linnije ming Problem, weil ich mr selvs de Möglichkeit nemme, ens zeröckzeschalde un övver mi Lävve nohzedenke, einfach ens in Rauh ze simeleere, wie et mr eijentlich im Momang esu jeiht, ov et irjendsjet em Lävve jitt, wat ich ändere kann, ov mer irjendsjet fähle däht. Dann och, wann mr et kaum jläuve kan zwesche all däm Jebimmele un Jeblinke em Dezember – dr Advent es zick Alders her och e Fastezick gewesse, un dat heiß e Jelejenheit, öm e Deil vun däm Krom un däm Brass, dä uns em Alldach rungertreck un schwer mäht, affzeleje.

Dat Janze bedriff ävver nit bloß mich – denn wä weiß? Vielleicht han ich en all däm Brass och Minsche övversin, die et eijentlich nüdig han, dat mr denne jet Johts verzällt, die vielleicht janz heimlich drop waade, dat e Freudebotte zo inne kütt, dä för se säht: Do, wo do jrad steihst, is noh lang nit Engstation, och wann et dir esu vürkütt. Do, wo et dir dr Sproch verschlage hät, es et letzte Woot noh nit jesproche. Dat, wat do jrad vür Auge häst, es noh nit et Engk vum Leed. Hinger dr Muur, vür dä do steihs, jeiht et wigger, däht sich e neue Welt op.

Esu wie die Minsche, die domols dä Satz us dr Prädig zoeescht jehoot han: Minsche us däm Volk Israel, die dr Kreeg fottjeresse un en e fremde Land jespölt hatt. Do soße se, met Trone en dr Auge, un woren am Kriesche, am Kriesche öm die Zukunff en dr Heimat, öm die mr se jebraht hät, am Kriesche öm dr Tempel, öm Joddes Huus, dat mr enne kapott jeschlage hät, öm all die Dräum, die jetz en Schirve loge. Un se frogten sech, off jetz all am Engk wör, off Jott, vum däm se esu lang nix jehoot hatte, sich bloss versteche däht, oder of hä se ein för alle Mol em Stech hät jelosse.

Ävver do, op eimol hürt mr e Jetrappel vun hingerm Gebirg, vun dr aandere Sick, vun do, wo se nit selvs hinkomme künne. Un se hüre e Stemm, die jet Jots ze verzälle hät, e Freudebotte, dä vür se säht: Nä! Öör Jott hät üch nit verjesse, hä hät met üch noh jet vür. Dat er he en Knäächschaff sitz, in enem fremde Land, dat er ungerm Rejalt vun fremde Minsche puckele moot – su soll et nit iwig sin, doför hät üch dr leeven Jodd nit jeschaffe.

Un manchmol es dat jo ald jenoch. Dat einer kütt un säht: Nä, loß dr nix verzälle, do hähs jo Rääch, et es nit all joht, esu, wie et es. Dat einer kütt un en aandere dovun avhällt, sich met zewinnig zefridde ze jävve, sich allzick klein ze maache of maache ze losse.

För dr Minsche, die dr Freudebotte zoeesch jesin un jehoot han, sollt es noh e Zicklang dore, bis dat se widder noh hus komen. Ävver et wor jet passeet: De schwatze Wolkedecke üvverm Kopp wor e Stöckche opgeresse. Em Düstere wor e Leech aanjestoche woode, un se kunnte selvs wiggermaache. Manchmol es och dat jenoch: Dat ümmes kütt un e klei Löchelche en dr Blos pitsch, in dä mr sitze, dat wedder e beßje Luff erinkütt un mr widder frei odeme kann.

Vill mieh broch mr vun ennem Freudebotte nit verlange. En däm Rümche, övver dat hück ze prädije es, heiß et jo, dat hä Fridde un Rettung aankündigt un denne, die em zohüre, jet verzällt – ävver nit, dat hä selvs all dat bewerkstellige künnt.

Vill mieh broch mr vun ennem Freudenbotte nit verlange – ävver vill winniger och nit. Sicher jitt et Lück, die sage: Minsch, do beß doch hück morje noh dr Kirch hingeschrömp, do sähst doch vun der selvs, dat do e Chresteminsch beß – dann kumm ens he un nemm mr all mi Problem aff! Dat es ja vielleicht dat, wo mr bang vör es, wann mr ene süht, däm et nit joht es. Do kann mr nur sage: Tät mr leid, ich kann nit di Lävve för dich levve. Ävver vielleich sitz do einer en dr Nohbarschaff, em Bürro of irjendswo op dr Stroß, dä säht: Do jeihst doch noh dr Kirch hin – sag, häs do nix zo verzälle? Häste do nix jehoot, wat de wiggersage kanns, häst do vun do nit e janz klein Leech metjenumme, dat och minge Kabäusje e beßje jet wärme un hell maache künnt?

Staats un fing sin dr Fööss vun däm Freudebotte, wann hä övver et Jebirg eranjeschrömp kütt. Un ich fingk mich selvs off jar nit esu staats un fing, dat ich vun mr selvs sage künnt, ich wör als Freudebotte kwalifizeet. Ävver vielleich denk ich do och falsch eröm: Et es ald e paar Moonde her, do kunnt mr em Internet janz off e klei Text lesse, do stund: Noah wor en Suffkraat. Abraham wor en ahle Bemm. Mose wor e Speimanes. Isaak wor e Döspitter, David wor e Bellrämmel un e Föttchesföhler, Leah wor en schäbijen Fresen, Rahab wor en Allemannshor, Lazarus wor duhd, Maria wor en unverhierodt Mäd un schwanger un de Lück däte sich dr Muul övver se zerrieße, Paulus wor e Krangköllich un e Heffebutsche – un do meins, do wörst nit joht jenoch? Un op dr aandre Sick stund: Dr leeven Jodd rööf nit die zo sich, die besonders bejabt sin, hä bejabt die, die hä berofe hät. Un wann mr övver et Jebirg schrömp, wann mr door dr Matsch un Schnie talp – do kritt mr kei staatse, finge Fööss vun, em Jäjedeil: Do wääde de Fööss dreckelig un knubbelig un kräje Schrome. Ävver för dä, dä hingerm Gebirg sitz un nur drop waat, dat irjendsümmes zo im kütt un im säht: Do beß nit allein,  is dat et schönste, wat hä zick langem jesinn hät.

Leeven Jemeinde, vürjestern hat ich met dr Mam telefoneet, un irjendswann frogt se: Saach, häs do eijentlich schon e Chressdaachsbäumche? Nä, san ich, woröm? Do beß joht, sät se, am Dinstag is ald dr Hellije Ovend! Loor leever, dat do jetzt eine beischaffs, süns es et noher ze spat und mr sitze ohne Tannejröns zo hus. Un ich moht en dr Kalender spingse un daach: Leeven Jodd, se hät ja Rääch. Es dat ald widder esu wick?! Wat mööt ich nit all noh flöck kaufe, Jeschenke enpacke, en mingem Fall och noh e paar Prädije schrivve, all dä Krom, dä noh zo besorje of ze don es. Un jetz denk ich: Wat läuf eijentlich falsch em Lävve, dat ich e Freudebotte nit erkenn, wann hä vür minger Dör steiht of, in däm Fall, wann sei mir en et Uhr blöök: Bald es dr Hellije Ovend. Fridde un Rettung för dr Welt. Dr Här es Künning, un hä mölsch sech ungers Volk. Un hä kütt nit eets dann, wann mir denke, dat mr paraat sin, nä, hä kütt, wann et nüdig es. Zwei Adsventsdääch han ich noh. Mi Fööss don mr wieh un ich ben eijentlich e beßje ze möd för jetz jroß em Jebirg erömzeklemme. Ävver dat nemm ich mr vür för dr nöhste Dääch: Wann irjendsümmes kütt un am küme es, weil morje of övvermorje ald Chressdaach es – dann saach ich: Et weed hühste Zick.

Un ich saach em op dr Kopp zo, wat dä Paulus si Bajaasch en Philippi jeschrivve hät: Mer kann et nit off jenoch sage: Doot üch freue. Der Här eß noh.  Vör allem loht üch nit jeck maache vun Sorje öm et Levve, nä, loot kumme, wat kütt. 

Un wä weiß, vielleich fange mi Fööss dann noh en dr letzte Atzventsdääch aan ze danze.

Amen.

Wer Vokabeln nachschlagen muss - die Akademie för uns kölsche Sproch hält ein kleines, aber feines Onlinewörterbuch zur Hand. Der obige Text folgt allerdings nicht der offiziellen Akademierechtschreibung, weil es mir bei einem Manuskript um Lesbarkeit, nicht lexikalische Ordnung geht.