Vum Chrestus jeck jemaht - Predigt im Karnevalsgottesdienst über 1Kor 4,10 und Mk 3,20f.

Leev Jeckinne un Jecke! 

Dat hürt mr em Fasteleer esu manches Mol. Esu fängk e Büttenredde aan, wend sech dr Prinz aan et Volk, un am Äschermettwoch es Schluss domet, die Aanredde kütt en dr selve Kess, en dä mr och Pappnaas, Schellekapp un all de andere Pluute un Kostömcher verstich. 

Leev Jeckinne un Jecke, en dr Kerch hürt mr dat och nit esu off. Em Joddesdeens op Kölsch, am Sundaach zwesche Wieverfastelovend un Äschermettwoch, do läss mr et sech jo jefalle, ävver stellt üch ens vüür, mr köme en dr Fastezick domet aan. Leev Jeckinne un Jecke. Wie ich die Dääch e Fründ us Westfale vun unse Joddesdeens op Kölsch verzällt hat, do saht hä: Macht, was ihr für richtig haltet, nächte Woche seid ihr ja wieder normal. - Maaht, wat ihr för richtig haldt, nöhste Woch sitt ihr jo ald widder normal. Un ich denk esu: Schad eijentlich. 

Denn de Aanredde „leev Jeckinne und Jecke“, die han nit mir uns usjedaach, die han mer jefunge beim Apostel Paulus, dä vun sich och säht, hä wör ene Jeck. Nit vun Huus us, dä Paulus wor sicherlich alles, ävver kei Rheinländer, ävver hä wor, su schriev hä et aan sing Fründe en Korinth (1Kor 4,10), ene „Jeck öm Christi Welle“, of, anders övversatz, e „Jeck wäje däm Chrestus“. 

Dat Jesus selvs knatschjeck, wann nit sujar raderdoll wor – dat hät fröher e janz Deil Minsche jedaach. Sujar si eije Familich, ihr hadt et ald en dr Lesung jehürt, ich les üch dat koote Stöck us däm Markusevanjelium noch ens vür: Und Jesus ging in e Huus. Un ald widder kome Minschemasse zesamme, un dr Jesus un si Fründe komen nit ens dazo, jet ze esse. Un als sing Verwandtschaff dovun hürte, komen se aanjeschrömp un wollte em met Jewalt fottdrare, se han nämlich jedaach: Hä es verröck. 

Un se han ja Rääch: Jesus wor verröck, ver-röck, hä es us däm Trott usjebroche, fottjetrodde us dr Reih vun all denne, die klotzig jradus mascheere un nit noh rähts un links loore, un hä hät sing Fründe unger dr Randfijore dr Jesellschaff gefunge. Hä hät sich selvs rusjeschmisse us däm iwije Spill, bei däm jederein dr Eetste un Beste sin will, un hät unger denne, die bei däm Spill op dr Strecke jeblieve sin, sing neue Familich jefunge. Wä su jet mäht, wä sech jäjen dr Strom stellt, wie Jesus dat jedonn hät, vun däm säht mr off: Wat ene Jeck em Rähn. Un zwesche Äschermettwoch un däm 11.11. es dat kei Kompliment, och un jrad, wann et vun dr eijene Verwandtschaff kütt. 

Un dat nit bloss Jesus selvs, ävver och die Chreste all esu knatschjeck un raderdoll sind – dat es en Ordeil, dat sech door dr Kirchejescheech trecke däht: 

Ehr Chreste sid doch beklopp, wann ehr aan ene Jott jläuv, dä sech vum Himmel eravschwingk, all Maach un Ihr hinger sech lööt, dä Minsch weed un sich dann och noh avmöpse lööt! 

Ehr Chreste sid doch verröck, wann ehr jäje all Augesching draan jläuv, dat met däm Duhd nit alles am Ängk es. 

Un ehr Chreste sid doch jeck, wann ehroch noh meint, dat sech met üür Dräum vum Himmel un Fridde och Jerächtigkeit Politik maach lööt. 

Das graffito blasfemo von 125: Alexamenos betet einen Esel am Kreuz an

Leev Jeckinne un Jecke, bei su enem Jäjewind däht et joht, nit allein ze sin. Un esu wie dr Jeck em Fasteleer es och dr Jeck wäje Chrestus e gesellig Wese, un weed en dr Jemeinschaff met aandere Lück halv erinjetrocke, halv jedrevve. „Echte Fründe ston zesamme“, singe mer off un jähn, em Fasteleer un eijentlich fas et janze Johr övver, un en däm Leed fingk sech e Spor vun däm, wat dr Jemeinschaff vun Minsche unger Kanzel un Krütz, övver Brut un Wing usmäht: „Echte Fründe ston zesamme, ston zesamme su wie eine Jott un Pott“, su heiß et en däm Rüümche, dat kaum einer op dr Stroß richtig metsinge kann. „...su wie eine Jott un Pott“ - dat es en ahl Sprichwoodt un meint de Famillich. Dat däht uns dran erinnere, dat nix de Minsche esu eng zesammeföhrt wie et Esse us enem Pott un der Jläuv un et Jebedd aan eine Jott. 

För mich kütt dat em Ovendsmohl zesamme, wann Minsche Brut un Wing deele un janz plötzlich, nor für ene Augenblick, nevvenenein ston un sech aan dr Händcher halde, wie echte Fründe zesamme ston, nor för e janz koote Momang. Minsche, die im restliche Lävve vielleich jar nit esu vill metenang ze don han, ävver övver Brut un Wing zesamme jeföhrt wääde. Do kammer sin un föhle, dat dr Jläuv och Jrenze sprenge kann. 

Och dat jehürt zem Fasteleer dobei, wann et Trömmelche jeiht un alle dorch dr Stroße trecke. Weil dr Fastelovend immer och de Fier vun e aandere, e verkiehrte Welt jewese es, koot vör dr Fastezick. Un e aandere Welt weedt och manchmol em Joddesdeens spörbar, e Welt, en dä all Faste e Ängk han weedt. E Welt, die mer Minsche nit eraanrofe of herzaubere künne, ävver die af un zo opblitz. E Welt, en dä mer och fiere weedt, un wie! Do wäde Israelis un Palästinenser, Türke un Deutsche, vielleich sujar Düsseldorfer un Kölsche sech schunkelnd en dr Ärm lieje aan dr längste, bes en dr Iwigkeit lange Thek dr Welt, do sitze un annstoße un singe, do weede de Pänz Giftschlange met Kamelle föödere un drömeröm e Wolf met enem Schof spille. Su süht et us, en dä Zokunff, en die de Bibel uns spingse lieht. Eijentlich knatschjeck un raderdoll. 

Un esu ene Hoffnung däht och dr Minsche verbinge. Nit bloß uns he: Wä sech vun Jesus jeck maache lööt, fingk sech plötzlich aan dr Sick von janz vill aandere Jecke widder, nevve all dr Verröckte, all däm Jeraffels un dr Bajaasch, die am Stroßerand steiht. Denne hät sich dr Jesus zojewendt, un zo denne jehüre mer, wann mer Äänz maache met däm Jecksin us Jläuve. Wä sech vun Jesus jeck maache lööt, dä erläävt e richtije Stroßekarneval, dä kütt ungers Fooßvolk un treck met denne door dr Stadt, die bloss noch sech selvs und manchmot nit ens mieh dat han. 

Leev Jeckinne un Jecke, et jitt immer widder Zigge, en denne de Kirch verjiss, wat et heiß, jeck ze sin, en dä se försöök, dr Stroßekarneval jäje dr Sitzungskarneval uszeduusche. Hoffe mer, dat et nie janz esu wick kütt, dat Kirch bloss noh heiß, dat zahlende un kostümeerte Vereinsmitglieder en dr Bänk setze, e paar Leedcher singe, e bezahlte un mehr off winniger löstige Büttenredd zohüre, aff un zo e Häppche müffele, un ansünsten janz fruh sin, unger sich ze blieve. Wann et esu wick es, dann bliev vielleich nur e traurig Affjesang: Ihr wart nur ein Karnevalsverein,… 

Vun doher hoff ich, dat et nit dozu kütt, wat minge Fründ us Westfale jesaht hät, dat am Äschermettwoch alles förbi es un mer alld widder normaal wedde. Öm Joddes Welle – loss mer e beßje dovun metnemme, loss mer jeck blieve un fiere un aan dr Hoffnung festhalde, dat de Zokunff, en dä mr spingse, nit esu düster es, wie mr et denke künnt, wann mr su en dr Welt erömloort. 

Un dat eines Daachs dr Jesus selvs, 

dr jrößte Jeck vun all, 

uns entjäjekütt un uns en dr Ärm nemp. 

Dann treck hä uns de Maske erunger, 

wesch uns dr verschwetzte of verhüülte Schmink us em Jeseech, 

nemp uns uns falsche Nose un Pürke aff. 

Dann hülf hä uns erus us all denne ze jroße of zu enge Kleider un Pluute, 

die mr uns em Lävve opjedröck han. 

Dann weedt hä uns anloore un sage: 

„Do jeck. Joht sühste us. 

Bes nit bang, ich han dich freijekauf. 

Ich han dich bei dingem Name jeroofe, 

do jehürst ze mir.“ 

Amen. 

Roland Peter Litzenburger, Christus der Narr (1987), Bild: www.augustinus.de